woensdag 13 november 2013

Dinsdag 12 november 2013




Dinsdag 12 november 2013


Na alle inspanningen van gisteren konden we vandaag weer rustig aan doen: wat uitslapen, het weblog bijwerken en de foto’s van de verschillende fotografen bekijken. We hebben inmiddels een perfect uitwisselingssysteem ontwikkeld waarbij alle fotokaartjes één voor één worden ingeleverd en op onze laptop worden geleegd. Op deze manier wordt het gemis van onze Hi-5 dames nog een beetje gecompenseerd, want missen doen we ze wel! En nee, niet alleen voor de foto’s, het filmen of het verkopen van de CD’s, want wat dat betreft zijn we inmiddels geadopteerd door de vrouwen van de mannen, maar na de gezellige dagen in Petersburg is het wel weer even wennen zo zonder ze.
Na de brunch, uiteraard met de nodige discussies, besloten Henk en Ferdinand een duo te vormen en alvast wat ‘nog te spelen stukken’ door te nemen… Al luisterend kwam je toch redelijk snel tot de conclusie dat meneer Andriessen er wel verstandig aan had gedaan om een kwintetversie te maken van zijn Sciarada Spagnuola. Pieter besloot dus maar mee te gaan spelen, terwijl de dubbelrieters het vandaag wel even goed vonden.

Reynold besloot ons weer te verwennen met Pizza, waarna het tijd werd om richting Brampton te vertrekken. Voor de verandering precies op schema reden we weg, om 10 minuutjes later stil te staan voor een spoorwegovergang. Nu is dat in Nederland niet echt een reden om in paniek te raken: je wacht gewoon tot de bomen weer omhoog gaan, geeft gas en rijdt door, maar hier in Canada ligt dat toch iets anders…. In een poging het begin en/of het einde van de trein te ontdekken keken we naar links….en naar rechts…. en nog maar eens…  maar hoe we ook keken we zagen alleen wagons, helaas die van de variëteit ‘nauwelijks bewegend’?!? Na een minuut of wat werd Reynold wat onrustig en dat werd er niet beter op door mijn “Harold zal niet blij zijn als we weer te laat komen..”

Nu was dat als grapje bedoeld, maar Reynold verschoot van kleur, gaf gas en draaide als een Canadese ‘double-O-seven’ met gierende banden de auto en scheurde terug naar de weg die parallel aan de spoorlijn liep. Henk begon onmiddellijk enthousiast het James Bond thema te zingen en al snel bleek dat volledig terecht! Links van ons was het lange lint van de trein te zien en het leek Reynold’s bedoeling om de volgende spoorwegovergang te halen voordat de trein er ook zou zijn… Het was nog even spannend, maar het lukte, Bravo voor Reynold!!! (…alleen bleek de verwachte spoorwegovergang een spoorwegviaduct te zijn, maar goed, een kniesoor die daar op let...)

Ondanks Reynolds verwoede pogingen op tijd te zijn waren we toch 5 minuutjes te laat en om zijn ellende compleet te maken bleek zijn pakkentas nog thuis aan de kapstok te hangen. Nu kenden de meeste van ons dat gevoel wel, Pieter zelfs exact, want ook zijn pakzak hing nog eens thuis terwijl hij al bij Schiphol reed. Maar ja… hij kon nog even terug.  Voor Reynold zat dat er helaas niet in, maar ik probeerde hem gerust te stellen met de woorden dat er vast wel iemand iets zwarts extra bij zich zou hebben…   



 

De concertlocatie van vandaag was in wat de Canadezen noemen ‘a Seniors’ Residence’ en deze werd voornamelijk door voormalig Hollandse mensen bewoond. Bij binnenkomst werden we dan ook in onvervalst, keurig Nederlands verwelkomd door mevrouw Riet, die ons vertelde waar we de koffie konden vinden en hoe we bij de zaal moesten komen.
Even een korte inspeelrepetitie in een niet    echt makkelijk spelende zaal die weinig goeds voorspelde en dan snel naar de koffie van Riet…en geloof ons: die is in één woord Fantastisch! Alle koffiedrinkende Hi5-ers waren dan ook zwaar onder de indruk en ik beloofde dat, als dank voor de heerlijke koffie, alle mooie noten tijdens het concert voor haar zouden zijn!  “But I have to go home, I won’t be there", zei ze heel verdrietig…  Tja, wees dan maar eens zakelijk?!
 
 
En dus werd er snel een kerstcd gehaald, om Riet alsnog de kans te geven van ons te genieten. Compleet aangedaan stamelde ze dat ze in al die 40 jaar nog nooit zoiets had gekregen of meegemaakt. Op mijn beurt werd ik compleet overvallen door haar overweldigende dankbaarheid, compleet met 2 diepe knievallen en ogen vol tranen… Nog helemaal van slag beloofde ze het restant van de koffie in onze kleedkamer te zetten, compleet met kopjes en de koekjes die nog over waren. Volgens mij was ze in staat om alsnog koekjes te gaan bakken als er niks over bleek te zijn… de schat!
Zoals gezegd was de zaal prachtig, maar de stoffen stoelen, gordijnen en  vloerbedekking werkten niet echt mee aan lekker makkelijk spelen… Tot onze verbazing liep de zaal om zeven uur al helemaal vol met allemaal Nederlanders die er duidelijk zin in hadden en eerlijk is eerlijk dat vergoedde veel. Zelfs voorafgaand aan het concert werden er al volop CD’s gekocht, terwijl we compleet werden uitgehoord over wie we waren, waar we vandaan kwamen en of we die en die uit daar en daar toevallig kenden…. Het blijft verbazingwekkend hoe vaak je iemand tegen komt die iemand kent die zelf weer iemand kent die jouw familie dan weer heeft gekend of waarschijnlijk iemand gaat kennen die jou kent omdat je zijn familie kent hoewel je zelf dan eigenlijk alleen zijn buurman kent… Nou ja, zoiets dan.. J




Het hele concert werd live uitgezonden in de appartementen van het complex en dat betekende dat we in zo'n 1200 woningen te zien zouden zijn.... 't is maar goed dat we zo af en toe best een fotogeniek momentje hebben gehad... (met Dank aan Sonya die dat schitterend heeft vastgelegd!)
 
 
Omdat het programma met oog op de leeftijd van het publiek vandaag een stuk korter moest zijn speelden we maar twee blokjes, waarvan het laatste blok bestond uit Tulpen naar Canada. Henk had zowaar een makkelijke avond, want hij mocht de stukken in het Nederlands aankondigen.
Eigenlijk hadden we dus al kunnen weten dat het met de kennis van het Hollands wel goed zat, maar dat de Oud-Hollandse liedjes zo vol overgave, van de eerste tot de laatste noot zouden worden meegezongen hadden we toch niet verwacht.
Ook de Sound of Musicals werd enthousiast meegezongen waardoor het een erg gezellige boel werd... Nog even sleetje rijden en het programma van vandaag zat er weer op.
 
 
 







 
 
 
 
 
 

 


Na afloop werd er nog lang nagekletst en omdat men even vergeten was om voor soep en broodjes te zorgen doken we, bij gebrek aan een bar, nog even een Wendy’s in. Morgen zouden we weer een dagje vrij zijn en omdat het weer voor morgen er goed uit zag, zouden we gaan kijken of het uitzicht van de CN-tower ditmaal wel de moeite waard zou zijn…..
 
                 .....hoewel….
                              Eerlijk is eerlijk: het uitzicht van 7 jaar geleden was werkelijk uniek….
 
 
 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten