zondag 17 november 2013

Vrijdag 15 november 2013


Vrijdag 15 november 2013

 

Voor het eerst deze week werden de wekkers gezet, want we moesten naar school en te laat komen was geen optie!! Nog even een snel ontbijt en dan op weg naar Parijs…

Roger, de zoon van Cathy en Reynold is muziekleraar en geeft les op de Paris District High School en deze morgen zouden zijn leerlingen bezoek uit Holland gaan krijgen.. Vooraf hadden we zo onze bedenkingen gehad, want laten we eerlijk zijn: om die arme kinderen op de vroege ochtend te confronteren met zo’n zooitje ongeregeld?!? Maar ondanks onze waarschuwing voor ‘permanent damage’ en onze twijfel of het kiezen van een instrument door ons verschijnen niet juist een averechtse werking zou hebben bleven we van harte welkom in Paris.

In Canada is muziekonderwijs, in tegenstelling tot in Holland een volwaardig onderdeel van het onderwijs. Bovendien beperkt het zich niet tot de theoretische kant van het verhaal,  maar moeten de leerlingen ook daadwerkelijk een blaasinstrument bespelen.  Over het algemeen  zijn dat de klarinetten, fluiten en trompetten en dus kwam het verzoek om toch vooral de dubbelriet instrumenten en de French horn te promoten.
 


Bij binnenkomst werden verwelkomd door de klanken van een compleet orkest, gedirigeerd door één van de leerlingen. Het was een ontzettend leuk gezicht en klonk bovendien echt helemaal niet verkeerd, een groot compliment dus voor het Canadese muziekonderwijs. In het magazijn stond een voorraad muziekinstrumenten waar een gemiddeld Nederlands HaFaBra-orkest jaloers op zou zijn, er was zelfs een fagot beschikbaar!

 
Ons optreden begon dit keer met het introduceren van de instrumenten en hun bespelers. Aan Ferdinand de eer het spits af te bijten met een korte, a SHORT in English, introductie. “My name is Ferdinand and I play the clarinet”, zo begon hij…  Kijk: dat is wat je noemt kort en bondig, zo dachten wij goedkeurend! Maar wat er toen allemaal volgde!?! Een complete beschrijving van zijn liefdesleven:  “at seven I fell in love right away and I’m still very much in love today en alles wat daar tussen lag”… De rest hield het toch maar bij een minder poëtische omschrijving van de feiten: tijd om de muziek te laten spreken….

 

Na Ferdinand’s liefdesverklaring konden we niet om I’ve got Rythm heen, al helemaal niet omdat er vijf klarinettisten in de klas zaten. Het leek Henk wel een goed idee om Ferdinand in te wisselen voor een vrijwilliger, maar de leerlingen voelden terecht onraad en besloten er niet in te trappen en Ferdinand zijn eigen boontjes te laten doppen.

Tussen de bedrijven door konden de leerlingen vragen stellen en zo werd het een heel gezellig uurtje. Aan het eind van de les kropen we gezellig tussen de leerlingen voor een gezamenlijke uitvoering van het Instant Concert en Disco Lives, een medley van Staying alive, I will survive en YMCA. Er was eigenlijk maar tijd voor één nummer, maar iedereen vond het zo leuk dat ze er het te laat komen bij de volgende les graag voor over hadden. Ondertussen kwamen de leerling voor de volgende les al binnen en zo werd het een lekker rommeltje, maar wel een heel gezellig rommeltje want één voor één kwamen er weer leerlingen terug die een tussenuur bleken te hebben en de muziekles vandaag wel leuk vonden!  

De volgende klas bestond uit leerlingen die pas twee maanden hun instrument hadden, maar ook nu werd de les afgesloten met een gezamenlijk optreden. Ondertussen werd er een doos met gebak binnengebracht, snel bij de warme bakker gehaald door Jacob Abbett, een leerling uit de eerste groep die het ontzettend naar zijn zin had gehad, zo vertelde hij.. Je gaat beroemd worden in Nederland, je komt op ons web-log, zo vertelden we hem…dus daar komtie: THANKS JACOB, het was echt verrukkelijk!!!!  
 

Omdat we pas om half vijf richting Dreyton zouden vertrekken was er nog tijd genoeg voor een beetje sight-seeing. Na een prachtige wandeling door het park waar er zelfs hertjes te bewonderen waren werd het tijd voor een bezoek aan het huis van Alexander Bell, de uitvinder van de telefoon en onze buurman, want de man woonde hier in Brantford, nog geen 10 minuten van ons huis vandaan.


 
 

 
 
 
 
 
 
 
Het concert van vandaag was in Dreyton, de locatie waar The Ambassadors het laatste concert van de Take Five Tour in hun eentje hadden moeten doen omdat wij al in het vliegtuig zaten. Vandaag dus de herkansing… en eerlijk is eerlijk, men heeft er iets langer op moeten wachten, maar het werd een heel mooi en gezellig concert. Na de repetitie was er soep met broodjes en de mannen besloten het bijzondere van onze vriendschap maar weer eens te bezingen in Good fellowship brings us together today...Viva la compagnie! …en zo is het maar net!
 
 

Hi-Five zou het concert beginnen met de Ballabile gevolgd door de Canon, maar al bij de eerste noten bleek het een waterige bedoening te gaan worden… Gelukkig duurt de Ballabile net kort genoeg om zonder al te grote problemen aan het eind te komen, maar daarna kon iedereen meteen met de zemen aan de gang.
Gelukkig kun je het aan Henk overlaten om een prachtig verhaal over de Canon te vertellen zodat ondertussen koortsachtig het water uit de diverse instrumenten kon worden gepoetst. Maar vandaag bleek zo’n dag…. Al bij de eerste noot bleek mijn fagot nog lang niet uitgeborreld en dat beloofde dus niet veel goeds voor de komende vier minuten. Henk, Ferdinand en Pieter leken min of meer ok, maar toen ook bij Frank’s eerste octaafsprong duidelijk werd dat ook daar de problemen groot waren en het maar de vraag was welk octaaf er uit zou gaan komen werd de Canon vroegtijdig gestaakt.
 
En dus aan Henk om het verhaal van de Sound of Musicals maar eens uitgebreid te vertellen, “u weet wel, die musical met kapitein von Trapp en Mary Poppins…” terwijl er maar weer eens een ontwateringspoging aan gewaagd werd. Met wat improvisaties en vervangende noten kwamen we ditmaal gelukkig aan het eind en kon Frank de kelder in om ook de laatste resten er uit te blazen.
De rest van het programma verliep gelukkig minder problematisch, hoewel het een waterige bedoening bleef…. Veiligheid voor alles dus, en zo ging Sciarda Spagnuola vervroegd in première omdat dit stuk uit zes korte deeltjes bestaat en dit dus uitermate geschikt is voor uitvoeringen in waterrijke omgevingen zo legde Henk uit. “Het eerste deel duurt tien seconde, daarna can we do ppfffft ppfffffft to remove the water, dan doen we deel twee en we can also do ppffffft ppffffft”…..
Ons Canadese publiek had inmiddels een duidelijk beeld van het ppfffffft ppfffft en klapte enthousiast na elk deel dat zonder wateroverlast kon worden beëindigd en zo werd het een vrolijke en spetterende uitvoering! (waarbij spetterend dit keer geen verwijzing is naar al het overtollige water dat ons onverminderd bleef achtervolgen)

Ondanks de wat lastige omstandigheden werd het zoals gezegd een fantastisch concert en ook na afloop werd er nog lang na gepraat…

                                                “six down, just one to go”….Time flies if you are having fun indeed….

Geen opmerkingen:

Een reactie posten