Voor het eerst deze week werden de wekkers gezet, want we
moesten naar school en te laat komen was geen optie!! Nog even een snel ontbijt
en dan op weg naar Parijs…
Roger, de zoon van Cathy en Reynold is muziekleraar en geeft
les op de Paris District High School en deze morgen zouden zijn leerlingen
bezoek uit Holland gaan krijgen.. Vooraf hadden we zo onze bedenkingen gehad,
want laten we eerlijk zijn: om die arme kinderen op de vroege ochtend te
confronteren met zo’n zooitje ongeregeld?!? Maar ondanks onze waarschuwing voor
‘permanent damage’ en onze twijfel of het kiezen van een instrument door ons
verschijnen niet juist een averechtse werking zou hebben bleven we van harte
welkom in Paris.
In Canada is muziekonderwijs, in tegenstelling tot in
Holland een volwaardig onderdeel van het onderwijs. Bovendien beperkt het zich
niet tot de theoretische kant van het verhaal, maar moeten de leerlingen ook daadwerkelijk
een blaasinstrument bespelen. Over het
algemeen zijn dat de klarinetten,
fluiten en trompetten en dus kwam het verzoek om toch vooral de dubbelriet
instrumenten en de French horn te promoten.
Bij binnenkomst werden verwelkomd door de klanken van een compleet orkest, gedirigeerd door één van de leerlingen. Het was een ontzettend leuk gezicht en klonk bovendien echt helemaal niet verkeerd, een groot compliment dus voor het Canadese muziekonderwijs. In het magazijn stond een voorraad muziekinstrumenten waar een gemiddeld Nederlands HaFaBra-orkest jaloers op zou zijn, er was zelfs een fagot beschikbaar!
Ons optreden begon dit keer met het introduceren van de
instrumenten en hun bespelers. Aan Ferdinand de eer het spits af te bijten met
een korte, a SHORT in English, introductie. “My name is Ferdinand and I play the clarinet”, zo begon hij… Kijk: dat is wat je noemt kort en
bondig, zo dachten wij goedkeurend! Maar wat er toen allemaal volgde!?! Een
complete beschrijving van zijn liefdesleven:
“at seven I fell in love right away and I’m still very much in love today
en alles wat daar tussen lag”… De rest hield het toch maar bij een minder
poëtische omschrijving van de feiten: tijd om de muziek te laten spreken….
Na Ferdinand’s liefdesverklaring konden we niet om I’ve got
Rythm heen, al helemaal niet omdat er vijf klarinettisten in de klas zaten. Het
leek Henk wel een goed idee om Ferdinand in te wisselen voor een vrijwilliger,
maar de leerlingen voelden terecht onraad en besloten er niet in te trappen en
Ferdinand zijn eigen boontjes te laten doppen.
Tussen de bedrijven door konden de leerlingen vragen stellen
en zo werd het een heel gezellig uurtje. Aan het eind van de les kropen we
gezellig tussen de leerlingen voor een gezamenlijke uitvoering van het Instant
Concert en Disco Lives, een medley van Staying alive, I will survive en YMCA.
Er was eigenlijk maar tijd voor één nummer, maar iedereen vond het zo leuk dat
ze er het te laat komen bij de volgende les graag voor over hadden. Ondertussen
kwamen de leerling voor de volgende les al binnen en zo werd het een lekker rommeltje,
maar wel een heel gezellig rommeltje want één voor één kwamen er weer
leerlingen terug die een tussenuur bleken te hebben en de muziekles vandaag wel
leuk vonden!
De volgende klas bestond uit leerlingen die pas twee maanden
hun instrument hadden, maar ook nu werd de les afgesloten met een gezamenlijk
optreden. Ondertussen werd er een doos met gebak binnengebracht, snel bij de
warme bakker gehaald door Jacob Abbett, een leerling uit de eerste groep die
het ontzettend naar zijn zin had gehad, zo vertelde hij.. Je gaat beroemd
worden in Nederland, je komt op ons web-log, zo vertelden we hem…dus daar
komtie: THANKS JACOB, het was echt verrukkelijk!!!!
Omdat we pas om half vijf richting Dreyton zouden vertrekken
was er nog tijd genoeg voor een beetje sight-seeing. Na een prachtige wandeling
door het park waar er zelfs hertjes te bewonderen waren werd het tijd voor een
bezoek aan het huis van Alexander Bell, de uitvinder van de telefoon en onze
buurman, want de man woonde hier in Brantford, nog geen 10 minuten van ons huis
vandaan.
Het concert van vandaag was in Dreyton, de locatie waar The
Ambassadors het laatste concert van de Take Five Tour in hun eentje hadden
moeten doen omdat wij al in het vliegtuig zaten. Vandaag dus de herkansing… en
eerlijk is eerlijk, men heeft er iets langer op moeten wachten, maar het werd
een heel mooi en gezellig concert. Na de repetitie was er soep met broodjes en
de mannen besloten het bijzondere van onze vriendschap maar weer eens te
bezingen in Good fellowship brings us together today...Viva la compagnie! …en
zo is het maar net!
Hi-Five zou het concert beginnen met de Ballabile gevolgd
door de Canon, maar al bij de eerste noten bleek het een waterige bedoening te
gaan worden… Gelukkig duurt de Ballabile net kort genoeg om zonder al te grote
problemen aan het eind te komen, maar daarna kon iedereen meteen met de zemen
aan de gang.
Gelukkig kun je het aan Henk overlaten om een prachtig verhaal
over de Canon te vertellen zodat ondertussen koortsachtig het water uit de
diverse instrumenten kon worden gepoetst. Maar vandaag bleek zo’n dag…. Al bij
de eerste noot bleek mijn fagot nog lang niet uitgeborreld en dat beloofde dus
niet veel goeds voor de komende vier minuten. Henk, Ferdinand en Pieter leken
min of meer ok, maar toen ook bij Frank’s eerste octaafsprong duidelijk werd dat
ook daar de problemen groot waren en het maar de vraag was welk octaaf er uit
zou gaan komen werd de Canon vroegtijdig gestaakt.
En dus aan Henk om het verhaal van de Sound of Musicals maar
eens uitgebreid te vertellen, “u weet wel, die musical met kapitein von Trapp
en Mary Poppins…” terwijl er maar weer eens een ontwateringspoging aan gewaagd
werd. Met wat improvisaties en vervangende noten kwamen we ditmaal gelukkig aan
het eind en kon Frank de kelder in om ook de laatste resten er uit te blazen.
De rest van het programma verliep gelukkig minder
problematisch, hoewel het een waterige bedoening bleef…. Veiligheid voor alles
dus, en zo ging Sciarda Spagnuola vervroegd in première omdat dit stuk uit zes
korte deeltjes bestaat en dit dus uitermate geschikt is voor uitvoeringen in
waterrijke omgevingen zo legde Henk uit. “Het eerste deel duurt tien seconde,
daarna can we do ppfffft ppfffffft to remove the water, dan doen we deel twee
en we can also do ppffffft ppffffft”…..
Ons Canadese publiek had inmiddels een
duidelijk beeld van het ppfffffft ppfffft en klapte enthousiast na elk deel dat
zonder wateroverlast kon worden beëindigd en zo werd het een vrolijke en
spetterende uitvoering! (waarbij spetterend dit keer geen verwijzing is naar al
het overtollige water dat ons onverminderd bleef achtervolgen)
Ondanks de wat lastige omstandigheden werd het zoals gezegd
een fantastisch concert en ook na afloop werd er nog lang na gepraat…
“six down, just one to go”….Time flies
if you are having fun indeed….
Geen opmerkingen:
Een reactie posten