Zaterdag 16 november 2013

 

Zaterdag 16 november 2013,

 

Zaterdagmorgen in huize Winter betekent, zo hebben we inmiddels ontdekt, een uitgebreide brunch en ditmaal had Cathy bacon met scrambled eggs gemaakt.

Gelukkig was ze er dit keer gezellig bij, want ondanks alle drukte die Hi5 in haar huis had gebracht ging ze elke ochtend gewoon naar haar werk!

Vanmiddag moest er nog even hard gewerkt worden want bij thuiskomst staan er meteen twee concerten op de Hi-5 agenda.

Al het gereis van de afgelopen weken heeft onze saamhorigheid duidelijk nog verstevigd, want vandaag besloten de heren mee te arrangeren…en eerlijk is eerlijk, dat ging FANTASTISCH! Zelfs zo goed dat ik me kon gaan concentreren op de terugreis…

 

Het on-line inchecken was begonnen en gewapend met de paspoorten gingen we op zoek naar een paar mooie plaatsen. Vreemd genoeg bleken alleen alle middenstoelen gratis te zijn en moest voor een gangpad of raamplaats € 30,-- per stoel betaald worden?!?! 'KLM… a great to fly' bleek ineens toch ietsjes anders… Het werd nog lastiger toen na betaling melding werd gedaan van een storing waardoor de juiste stoelnummers niet op de boardingpasses werden vermeld. Altijd leuk zoiets?!?! Bellen dus maar met KLM in Nederland en gelukkig is het menu dat je door moet worstelen voordat je iemand aan de telefoon krijgt niet zo lang en bellen vanuit Canada niet zo duur?!?! …maar een kniesoor die daar op let..

Na een minuut of twintig kreeg de dame het uiteindelijk toch voor elkaar om de juiste persoon op de gereserveerde stoel te krijgen en daar zelfs de bijbehorende boardingpass bij te maken…waarschijnlijk hadden we inmiddels net zo goed Business Class kunnen vliegen, maar ach…

Het arrangeren verliep gelukkig een stuk beter en dus konden we ons ‘a break’ veroorloven.


Op naar de Dutch Mill om nog wat souvenirs te kopen, maar vooral om een mooi aandenken voor Cathy en Reynold te zoeken, want wees eerlijk: wie zou zijn huis zo maar open stellen voor vijf vreemdelingen uit Holland. En dat dan ook nog alleen omdat ze met het koor waar jij toevallig in zingt rond komen toeren. Cathy kende ons zelfs helemaal niet maar dat was gelukkig al heel snel over… binnen de kortste keren deed ze gewoon mee met onze normale manier van met elkaar omgaan, als je dat überhaupt normaal zou willen noemen?!?

We vonden een plaque met een heel toepasselijke tekst en tijdens het eten besloot Ferdinand voor de verandering de honneurs eens waar te nemen en hen namens ons allemaal te bedanken voor de enorme gastvrijheid die wij hadden genoten.

 

Ondanks onze natuurlijke lompheid die er toch voor had moeten kunnen zorgen dat het er niet echt emotioneel aan toe zou gaan werd het behoorlijk waterig…

 

‘Tranen van opluchting uiteraard’ stelden we vast en dat bracht zowaar een lachje op haar gezicht.

Op weg voor het laatste concert in Grimsby, een prachtige locatie maar helaas één van de minst druk bezochte. Dat betekende overigens niet dat het daar minder gezellig door werd, want ook vanavond werd het weer een buitengewoon leuke avond. Tijdens de repetitie leken de condities in de kerk gelukkig een stuk beter en dus besloten we de Canon een nieuwe kans te geven. Even inspelen met Groot is Uw Trouw die we morgenochtend tijdens de kerkdienst zouden gaan spelen en dan voor de laatste keer naar achteren.

 

Tussen het 'strikken' door kwam een aantal Ambassadors al afscheid nemen, omdat ze niet naar het afscheidsfeest konden komen. Sommige moeten nog twee uur rijden voordat ze thuis zijn en aangezien de gemiddelde leeftijd van de heren al behoorlijk hoog is en het een drukke week was geweest konden we dat prima begrijpen.

Evenzogoed maakt het je wel behoorlijk weemoedig, zo vlak voor aanvang van het concert en wachtend in de hal waren we ons, net als zeven jaar geleden ontzettend bewust van het feit dat het zo maar eens de laatste keer zou kunnen zijn dat we elkaar zouden zien...

 

 

Dirigent Harold had bij elk van onze lessenaars een zakje heerlijke bonbons neergezet…een ware marteling als je al bij de eerste aanblik weet hoe lekker ze zijn!?!

Zoals gezegd was het aantal bezoekers ditmaal niet echt hoog, maar de mensen die er waren hadden het duidelijk naar hun zin. Henk was ouderwets in vorm en zo werd het een mooie afsluiting van deze Special Friendship Tour. Ook Canadese Henk (Hank) besloot het publiek een paar Nederlandse woorden bij te brengen… Zijn vader had namelijk een prachtig woord voor “iemand als Henk die maar blijft babbelen en babbelen zonder dat het perse ergens over ging: zwammen”. En omdat Hank Henk nu al zeven concerten lang had horen zwammen, was Henk volgens Hank een echte zwammer!

Ondertussen had hij ook weer een nieuwe manier gevonden om de mensen aan te sporen vooral gul te geven door te vertellen dat onze families ons toch echt weer eens thuis wilde zien na al dat reizen door Rusland, Spanje en half Europa en dat ‘eventhough they really didn’t want us to leave, they had to send us back!”

Na afloop van het concert kwam Matthew een schitterende bos rozen brengen en namens The Ambassadors bedankte Kleis ons voor de fantastische tijd die we weer met elkaar hebben gehad. Ook grote dank voor Harold, al 44 jaar dirigent en oprichter van The Ambassadors en pianiste Laura Pin, waar het inderdaad heerlijk mee samenwerken is.

Ook nu duurde het even voordat we uit de kerk konden vertrekken, want zoals bij elk concert waren er weer ontzettend veel oud-Nederlanders die allemaal even poolshoogte kwamen nemen waar wij precies vandaan kwamen. Blijkbaar was “the Big City of Honselersdijk” toch wat minder bekend dan Paul in zijn aankondiging deed voorkomen..

 

 

 

Het afscheidsfeest bij Bob en Truus, dat toch nog door heel veel Ambassadors en hun vrouwen werd bezocht, was een prachtige afsluiting van onze tour:

 

 ...a VERY Special Frienship Tour indeed!!!           

                                                    

Morgenochtend gaan we nog spelen tijdens de kerkdienst in de kerk waar negen dagen geleden de tournee is begonnen, ongelooflijk maar waar dat ook deze tournee er dan al weer op zit...